
Təsəvvür edin Azərbaycan dili dərsi, imla və inşa yazmaq günüdür, müəllimə bir mətn oxuyur. Tərkibində "ç","k","g" və "c" hərfləri olan sözlər gələn kimi uşaqlar xorla soruşurlar: "Məllim, bu söz necə yazılır?", "Çay" ç-sı yoxsa, "Çitab" ç-sı?" və ya ""Cünəş" c-sı, yoxsa, "canavar", "Cün c-sı yoxsa, cücə" c-sı?" Orientir üçün bütün uşaqlara bu sözlərin yazılışını əzbərlədirdilər. Hamı da bilirdi ki, "çitab" sözü k ilə yazılır, "cücə" c ilə, "cünəş" g ilə. Qalanlarını sual verə-verə yazırdılar. Sizcə sözlərdən orfoqrafiya-səhvi-
kraliçası hansı idi? - "ÇİÇƏK". Bu sözün "kiçək", "çikək", "çikəç" yazılış variantlarına rast gəlmək olardı.
P.S. "Naringi" sözünü nə qədər vaxt "Narıncı" (gözümü açandan elə eşitmişdim) bilirdim. Və daha məntiqli ad hesab edirəm, məncə Şəkili Dədə Qorqud bu sözdə səhv etməyib.